Kiezen voor een goed doel.
Op de eerste ouderavond in september vertelden we aan de aanwezigen dat kerk-maken gebaseerd is op een aantal pijlers. Eén van die pijlers is: engagement. Traditioneel werken we aan die pijler op de laatste vrijdag van de kerstvakantie, dit catechesejaar vrijdag 3 januari. Voor onze actie ‘driekoningenzingen’ kiezen we telkens een goed doel uit onze nabije omgeving. Er passeerden al heel wat de revue (nvdr: lees bijdragen uit onze vorige TOV-jaren). Dit jaar kiezen we voor TEJO.
Wie of wat is TEJO?
Om aan de vormelingen uit te leggen waarvoor TEJO staat kunnen we niemand beter vragen dan een van de medeoprichters van TEJO-Dendermonde, Bart Willockx, een rasechte Grembergenaar. Omdat 3 januari al een werkdag is mag hij na de verwelkoming van de vormelingen van bij de start van de vierde TOV-dag zijn verhaal brengen. Enkele ouders, niet toevallig in het onderwijs werkzaam, vragen of ze mee mogen luisteren naar de uiteenzetting. Niet voor alle aanwezige kinderen is TEJO onbekend. Sommige hadden er al van gehoord via de school. TEJO staat voor ‘therapeuten voor jongeren’.
De startvraag, hoe voelen jullie zich?, maakt de kinderen vrij abrupt wakker uit hun roes van de laatste vakantiedag. Blijkbaar krijgen gevoelens bij kinderen heel wat aandacht aan wat je ruim ‘de media’ zou kunnen noemen. Kapitein Winokio (Blij, bang, boos), K3 (je hebt een vriend), Kinderen voor kinderen (hier word ik gelukkig van), het minder bekende R-Mind en Amir Motaffaf (niet alleen) en tenslotte de frequente aandacht op Karrewiet (nieuws voor jongeren).
Praten over gevoelens.
Bart, geassisteerd door Jan, schetst een aantal situaties waarbij kinderen emotioneel diep geraakt worden: je ouders maken veel ruzie en je vreest dat ze zullen scheiden; je wordt gepest op school; je voelt je emotioneel niet goed, je doet jezelf pijn; je eet veel niet graag en eigenlijk eet je te weinig; je voelt je gewoon triest; een oom/vriend van de familie raakt je teveel aan….. Het is dan heel belangrijk dat je daarover kunt praten. Dat kan vaak eerst en vooral met je ouders of grote broer zus of iemand die je in vertrouwen kunt nemen.
Een gesprek met TEJO
Lukt het bovenstaande niet dan kan je altijd terecht bij TEJO. Begijnhof 36 staat open op dinsdag, woensdag en vrijdag na school en op zaterdagvoormiddag. Via dit e-mailadres kan je ook een afspraak maken: info.dendermonde@tejo.be .
Een bezoek verloopt als volgt. Er is iemand die je ontvangt als je binnenkomt en er is iemand (therapeut) die een gesprek met je heeft, waarin hij vooral luistert. Jongeren van 10 tot 20 jaar die problemen hebben thuis, op school, met zichzelf en hun gevoelens ... zijn welkom. Dit gebeurt anoniem, onmiddellijk en kortdurend. Het kan met of zonder afspraak en het is gratis. Je kan TEJO terugvinden op
Zijn er nog vragen?
De vormelingen hebben aandachtig geluisterd. Op de obligate ‘zijn er nog vragen’ stellen de kinderen nog enkele pertinente vragen waarop Bart een zo duidelijk mogelijk antwoord probeert te formuleren. Je kan aan de rustige aandacht in de groep een hoge graad van betrokkenheid vaststellen. Wie nog een persoonlijke vraag aan Bart wil stellen kan dat doen tijdens een korte pauze die we inlassen voor een drankje, knabbeltje en de mogelijkheid het hoofd een beetje leeg te maken.
Wenskaarten maken.
Nu gaan we de creatieve toer op. Met een zestal mogelijke technieken mogen de vormelingen wenskaarten maken. Die zullen in de namiddag aan de bewoners van het Woonzorgcentrum gegeven worden. De eerste stap in het maken van de kaartjes is een wens bedenken. Gelukkig zijn er voorbeelden ter beschikking. Deze kunnen overgeschreven of uitgeknipt en op gekleefd worden. Daarna kan de kaart versierd worden met één van de technieken: collage met knopen, krassen, ponsen van kerstfiguren, ecoline…. Jan, Fien, Greetje, Christine, Alexandra en oma Rita nemen de begeleiding in handen. Dit alles resulteert in een hele verzameling mooie en persoonlijke wenskaarten. De bewoners zullen tevreden zijn.
Veel tijd voor de picknick – met overheerlijke pompoensoep van Jan – en ontspanning is er niet, maar dat laatste compenseren we straks met een rustige wandeling in de straten van Grembergen tussen het zingen door. Maar eerst nog de verdeling van de groepen – de vormelingen gaan bij voorkeur in de eigen straat zingen – en natuurlijk het verkleden. Bijna alle vormelingen hebben verkleedkleren meegebracht. Op het eind van de TOV-dag zullen we de koningste koning en de herderste herder verkiezen. Maar nu moeten we zeker nog enkele liederen herhalen en inoefenen. Hendrik neemt de leiding in handen.
In zes groepen zingen we in evenveel straten of wijken. Het zingen zelf is leuk en uitdagend en vooral lucratief. Maar de vormelingen zijn misschien nog het meest onder de indruk van de reacties van de bewoners wiens voordeuren open gaan. De reacties kan je gerust situeren op een continuüm van heel positief/vriendelijk naar heel negatief/onbeleefd, onvriendelijk. Alhoewel ook veel deuren gesloten blijven omwille van het moment (verlof en solden tijd op vrijdagnamiddag?) verliezen de vormelingen de moed niet. Onder begeleiding van een catechist hollen ze als het ware naar het volgende huis. Zoals we al aangaven, de opbrengst mag er zijn: alle groepen samen hadden meer dan €800 verdiend op een goed uur zingen, exclusief de bijdrage van de ergotherapeuten van het WZC.
Na het zingen in de straten spreken we af in het Woonzorgcentrum. De groepen worden herverdeeld om te gaan zingen op de vier afdelingen. Eén groepje verrast eerst de bezoekers van centrum Noah. We zingen in de livings waar de bewoners samen zitten en nadien op de kamers voor bewoners die niet naar één van de livings kunnen komen. Veel bewoners zingen uitbundig mee omdat ze de meeste liederen nog duidelijk (her)kennen. Tussendoor wordt ook een nieuwjaarsbrief gelezen. De dankbare blikken en gebaren van de bewoners pakken de vormelingen. De spontane bereidheid om snoepjes te geven aan de zangers door bewoners of hun bezoek spreekt boekdelen. Zoals elk jaar weer een ingrijpende maar deugddoende ervaring voor de driekoningen en herders, inclusief de catechisten. Het bezoek aan de honderdjarige die drie dagen later 101 wordt zal beklijven.
Na het zingen verzamelen alle groepen in de cafetaria. Daar zingen we nog eens alle liederen die we in de loop van de namiddag al gezongen hebben. De talrijk aanwezige bezoekers zingen ook hier mee. Nadien is het tijd voor een verrassing. Tijdens de pannenkoeken met chocomelk die overheerlijk smaken, gonst het van de vele verhalen. De ouders die uitgenodigd zijn voor het zingen in de cafetaria of diegene die stilaan aankomen om hun vormeling op te halen, genieten van de sfeer. Ondertussen worden Ariadne en Kyan verkozen als herder en koning. Kleine broers of zussen die meegekomen zijn, sluiten aan bij één van de groepjes en kunnen ook snel genieten van een pannenkoekje. Maar dan is het tijd om te vertrekken. ’t Was ook een lange dag, van 9u30 tot 17u en dat op de laatste vakantiedag. Maar maandag op school maken de vormelingen hun verhaal wel af.
Verslag: Hugo
