©Eleonora Hof
Enerzijds gebeurt er al heel wat aan diaconie, ook bij ons. Denk maar aan de prachtige inzamelactie die Luc Dilewyns al verschillende maken opzette voor de gedetineerden in Dendermonde. Daarbij aansluitend is er gevangenisaalmoezenier Jan Michels, die onlangs voor de vormelingen en ouders kwam spreken over zijn zending bij gevangenen. Daarbij ging voor velen een nieuwe wereld open. Ook dat is diaconie: onze gevoeligheid voor en betrokkenheid bij een wereld van mensen in nood openen en/of vergroten. In dat opzicht was ook de avond die de pastorale dienst en de dienst zingeving van het Sint-Blasius ziekenhuis op 19 november 2024 organiseerden rond rouwverwerking, een schot in de roos. De kerk van Sint-Gillis-binnen zat afgeladen vol met mensen die rouwspecialiste Uus Knops aan het woord wilden horen, en dat zegt veel over hoe sterk het thema leeft bij heel wat mensen. Iets zegt me dat velen onder hen die avond begrip en perspectief vonden.
Eigenlijk zijn het allemaal initiatieven die prima passen bij het thema van de hoop, waarmee de kerk dit jaar een Jubeljaar viert. Eén van de getuigenissen die we in dit verband bekendmaken via onze mediakanalen, komt uit woonzorgcentrum Sint-Antonius in Grembergen, waar pastoraal werkster Eleonora Hof bewoners vanuit een christelijke bewogenheid beluistert. Diaconie gaat dus niet enkel uit van onze parochie. Zelf was ik getroffen toen ik een bijeenkomst van samana Dendermonde meemaakte: het ontroerde me hoe mensen hun zieke en oude medemens willen bezoeken, echt aandacht voor hem of haar willen hebben, hoe ze mensen willen samenbrengen. Er gebeurt volgens mij dus al heel wat op het vlak van diaconie.
Maar we willen nog meer op het spoor komen. Nu al zetten heel wat leden van onze parochieploeg zich actief in op diverse kerkplekken, en ongetwijfeld gebeurt daar nog veel meer op het vlak van diaconie. Met de parochieploeg willen we al deze initiatieven oplijsten, niet alleen om na te gaan waar men ondersteuning nodig heeft, maar ook om te ontdekken hoeveel mooie initiatieven er leven, en om zo anderen aan te moedigen om de waarde van diaconale initiatieven (opnieuw?) te ontdekken. En om hier en daar, wie weet, nieuwe initiatieven rond diaconie te zien openbloeien.
Soms oppert men de vraag of diaconie in de kerk niet het zwakke broertje is omdat heel wat niet-katholieke organisaties al een brede waaier aan hulpverlening aanbieden. Volgens mij is dat voor een deel waar, en zijn al die vormen van hulpverlening even waardevol als wat er bij ons christenen gebeurt. Toch blijft diaconie ook voor ons belangrijk. Niet omdat de zorg die we verlenen noodzakelijk anders is, maar omdat ze vanuit een andere relatie vertrekt: als wij noden lenigen, is dat een antwoord op de uitnodiging van Jezus om anderen, en zeker de meest kwetsbaren, te helpen. Sterker nog: de liefde die wij op heel verschillende manieren van God ervaren, willen we uitdragen naar onze medemens. Die invalshoek maakt dat christelijke diaconie uniek is. In die zin ontroert het me tijdens het onthaal bij de zondagsviering keer op keer hoe heel wat mensen, heel spontaan, hun bezorgdheid voor anderen tonen: door hen te vragen hoe het met hen gaat, door bezorgd bij anderen te informeren als ze iemand al een tijdje niet meer ‘in de kerk’ hebben gezien, en… door aan te bieden mensen mee te dragen in gebed. Ja, ook gebed kan een vorm van diaconie zijn: het kan iemand oprecht deugd doen te weten dat iemand anders voor hem of haar bidt, en zelfs ongezien kan God door ons gebed mensen helpen.
Er kan nog heel wat gebeuren op het vlak van diaconie. Maar dat geldt voor alles. Laten we dus ook oog hebben voor wat er reeds gebeurt, en ons laten inspireren om – ook in een klein, vriendelijk woord of gebaar – ‘goed’, hartelijk te zijn voor elkaar.
Wim Corbeel
