Plaats van het gebeuren: Parochiezaal ‘Ontmoeting’ in Baasrode. De opkomst was opvallend talrijk. De meeste thema’s die aan bod kwamen, klonken bekend in de oren: ze kwamen immers ook al ter sprake tijdens onze bezoeken aan de andere kerkplekken. Wij onthouden zeker de vraag naar een meer geleidelijke afbouw van de weekendvieringen de komende jaren.
In plaats van het gesprek helemaal te herhalen, wil ik graag enkele opvallende gespreksthema’s van de avond kort toelichten.
Vooreerst viel het me op dat een aanwezige zich erover beklaagde dat we als parochieploeg wel bezoeken afleggen, maar niet echt ‘luisteren’. We reageerden daarop door te zeggen dat we echt wel luisteren en vragen meenemen naar de ploeg, maar dat we pas conclusies willen trekken wanneer we alle kerkplekken hebben bezocht; dat lijkt ons het eerlijkst tegenover iedereen. We vroegen – en vragen – op dat vlak ook het vertrouwen van iedereen. Anderzijds riep de klacht ook de bedenking op wat men verstaat onder ‘echt luisteren’. Voor mij is dit inlevend luisteren, met oprecht respect voor het rouwproces van mensen die afscheid zullen moeten nemen van de weekendvieringen in hun plaatselijke kerk. Maar luisteren wil niet zeggen ‘met alles akkoord gaan’. Als je een goede vriend beluistert, betekent dat ook niet dat je met zijn/haar zienswijze akkoord moet gaan. Soms bewijs je die vriend zelfs helemaal geen dienst door hem/haar naar de mond te praten. Echte vrienden moeten soms een mening kunnen en durven vertolken die haaks staat op de mening van de andere. Anders komt het erop neer dat slechts één van beide vrienden ‘zichzelf’ kan zijn.
Een belangrijke wending nam het bezoek ook toen de vraag op tafel kwam waarom mensen, naast hun begrijpelijk verdriet, weerstand voelen om hun geloof te delen met geloofsgenoten uit de bredere regio. Iemand antwoordde daarop dat hij jarenlange vriendschappen en verbondenheid heeft opgebouwd met mensen uit zijn eigen parochie. Dat begrijpen we en het is ook heel menselijk. Maar dan nog blijft de vraag: “Waarom dan niet samen vieren met de mensen uit je eigen parochie… én die van andere parochies?” We delen immers hetzelfde geloof en vaak ook gelijkaardige ervaringen. Het viel me op dat de betrokken persoon daarop reageerde door te zeggen dat hij zich daar niet klaar voor voelt, maar dat dit ooit misschien wel zo zal zijn. Voor mij is dit een reden te meer om mensen uit te nodigen na te denken over net vermelde vragen, want daarover gaat het uiteindelijk: willen we ons geloof (ook) met een bredere groep geloofsgenoten vieren?
Tenslotte nog dit: enkele dagen na het bezoek kreeg ik een telefoontje van één van de deelnemers, die me op het hart drukte dat iedereen van de parochieploeg ‘fantastisch werk leverde’. Ik wil hiermee niet in de verf zetten ‘hoe goed we wel bezig zijn’, maar wel wijzen op de reden die de persoon gaf voor zijn stelling. Hij had gezien hoe de overgang
naar één of enkele gemeenschapskerken op een aantal andere plaatsen nogal bruusk was gebeurd, waardoor de mensen van de diverse kerkplekken daar erg ontredderd waren. Dan waren onze bezoeken aan de kerkplekken een voorbeeld, zei de beller me nog: we nemen goed de tijd om alle betrokkenen vooraf te informeren en te beluisteren. En dat is ook onze bedoeling. Niet minder, en niet meer. We hopen dan ook dat we iedereen de komende jaren kunnen blijven motiveren en bemoedigen om te groeien naar één grote Christenfamilie. Om geen ‘wij-zij’-verhaal, maar een ‘wij’-verhaal te schrijven, met alle mensen die dat willen.
Wim Corbeel
