Portret van Wim Corbeel, onze nieuwe parochieassistent

Humoristisch

Wie de performer à la Toon Hermans kent zal niet verbaasd opkijken bij dit eerste woord. 

“Humor is voor mij een levenshouding en helpt mij om vreugde te vinden. Net zoals paus Franciscus verbind ik beide met elkaar: humor kan maar blij maken als er vreugde in te proeven is. Al heel vroeg ontdekte ik die drive bij mezelf om anderen aan het lachen te brengen. Met humor wil ik de harten van mensen verwarmen. Het doet me denken aan hoe Toon Hermans humor beschreef en bedreef. Hij deed mensen lachen, maar kwetste hen nooit. In moeilijke momenten probeer ik altijd wat op zoek te gaan naar een vleugje humor, ik speel graag met taal. Dat lukt soms wel en soms niet. 

Gehuwd

Zijn hart heeft hij verloren aan Gabrielle en haar land van oorsprong: Nieuw-Zeeland. 

“Mijn vrouw betekent de wereld voor mij, om zoveel redenen. Wat mij steeds weer treft is hoe ze niet te koop loopt met haar diploma’s en talenten. Ze is er fier op, maar o zo bescheiden tegelijk. Als mijn spirituele tochtgenoot en gids heeft ze mij dieper doen wortelen in mijn geloof. Ik merk hoe ik denken in tegenstellingen als progressief en conservatief achterwege laat. Graag wil ik ruimte geven aan diversiteit in onze geloofsgemeenschap. Laat bijvoorbeeld mensen in de eucharistieviering hun geloof op verschillende manieren beleven. Laten we kijken naar wat ons verbindt in onze verschillen. 

We werken allebei in de pastoraal: Gabrielle in de context van ouderenzorg  en ik in de parochiepastoraal. We bevruchten elkaars werk en creativiteit. Niet alleen door uit te wisselen, maar ook door elkaar te steunen en te inspireren. Ik ben voor haar een luisterend oor en zij is een vat boordevol ideeën. We hebben erover te waken om thuis niet te veel over het werk te praten en er mee bezig te zijn. We zoeken ook bewust tijd voor ontspanning en hobby’s. 

Een sterk moment voor onze relatie is onze gezamenlijke wekelijkse terugblik. Wat hebben we meegemaakt en wat heeft hierin ons getroffen? Het gesprek dat daaruit voortvloeit gaat diep. En soms voel ik aan hoe ik Gabrielle de ruimte moet geven zodat ze stilzwijgend emoties kan laten bezinken. Dat is een leerschool geweest voor mij.  

Parochieassistent

Wat heeft Wim de stap doen zetten van de Brusselse stadspastoraal naar de parochiepastoraal in Dendermonde?

“Na twintig jaar actief geweest te zijn in de catechese van Brussel was ik toe aan een nieuwe wending in mijn loopbaan. Aanvankelijk was het een zegen om te kunnen instappen in een meer afgebakende administratieve job in de Brusselse pastoraal; zo had ik voldoende tijd voor ons huwelijk in diens beginjaren. Het Nederlandstalige pastorale landschap in de hoofdstad is echter grondig veranderd, waardoor er nog nauwelijks ruimte overbleef voor pastoraal werk. Mijn leidinggevende toen heeft een belangrijke aanzet gegeven met zijn vraag: “Zou je niet het creatieve pastorale werk willen instappen?” Het is het begin geweest van een onderscheidingsproces en dat heeft mij tot in de parochie in Dendermonde gebracht, een werkplek dicht bij mijn woonplek. De overgang is goed begeleid geweest. Vanuit het bisdom wordt voorzien in supervisie, bijscholing, samen uitwisselen met andere parochieassistenten. Ik heb stage mogen lopen in de parochie in Ninove en de eigen parochie in Dendermonde. Een intense periode was dat. Een creatief proces ook, met de ervaring dat ik inspiratie, ideeën, visie heb mogen inbrengen in het pastorale plan. Deken Jo en de parochieploeg hebben mij veel vertrouwen gegeven, waardoor ik aan zelfvertrouwen heb gewonnen. Dan kwam de vuurdoop met het pastoraal beraad. Terecht werd daar de vraag gesteld: “Wie is die Wim Corbeel?” Ik heb geprobeerd mij daar niet te laten door opjagen, maar deze vraag als een uitnodiging te beluisteren. De voorbije zomerperiode hebben we dan samen met de parochieploeg de jaarplanning uitgewerkt en nu is het mijn opdracht om samen met de hele ploeg in de verschillende kerkplekken met mensen op weg te gaan, en om in de uitwerking van ons jaarprogramma van de heilige Elisabethparochie mee te coördineren. Belangrijke aandachtspunten zijn goede communicatie en ondersteuning van mensen in hun rouwproces om een Kerk die er niet meer is.”

Gelovig

En dan komt ons gesprek in diep gelovig vaarwater. 

“De Kerk is voor mij een gemeenschap die leeft vanuit God. En ik kan dan wel denken: als het over God gaat, hebben we te leren om los te laten wat niet essentieel is, maar zo werkt het niet voor iedereen. Een pittige uitdaging is het om daarin evenwicht te vinden. Het doet me denken aan de woorden van deken Jo: “Ik wil er niet voor zorgen dat er over een paar jaar geen kerkplekken meer zijn, ik wil er voor zorgen dat er over een paar jaar een levende geloofsgemeenschap is.” 

Het bidden met de Schrift betekent veel voor mij. Het is op de eerste plaats luisteren, mij door God in zijn Woord laten grijpen en daar in vrijheid antwoord op geven. Ik heb ontdekt hoe bevrijdend dat is. Ik durf er op vertrouwen dat God met wat ik doe zijn ding wel zal doen, op de wijze die Hem het beste lijkt. Dat gaat verder dan loslaten. Dat is toevertrouwen aan God. 

In Brussel heb ik de veranderingen in het parochielandschap en de snelheid waarmee dat gepaard ging aan den lijve ondervonden. Daar heb ik geleerd om balans te zoeken tussen mij laten bevragen door de weerstand en verzuchtingen van mensen en de droom, het visioen waar we naar toe willen niet uit het oog te verliezen. Mijn voorbeeld hierbij is Kardinaal De Kesel. Hij verstaat de kunst om warm menselijk te luisteren en tegelijk te wijzen op welke richting uit te gaan. Zo wil ik groeien in voldoende luisteren naar mensen in de hoop dat zij de toekomst ontdekken van de nieuwe parochie. 

De moeilijkste opgave is hierbij om voor mensen de diepe betekenis van de eucharistie te ontsluiten. Hoe de tafel van het Woord en de tafel van het Brood twee manieren zijn om Jezus Christus te leren kennen. In de eucharistieviering komen die twee in volheid samen. Als we dat samen kunnen beleven, dat is toch prachtig.” 

Zo verrassend het begin, zo inspirerend eindigde ons gesprek. Dankjewel Wim voor je getuigenis. We wensen je Gods zegen in je opdracht.

Frieda Boeykens