Vele gezinnen en families zijn zwaar getroffen. Sommigen leven met de pijnlijke herinnering aan de dierbare geliefden die zij hebben verloren. Bij anderen weegt de zorg en de inzet voor zieken zwaar door en is de nood aan verademen zeer groot. En toch blijven wij hopen! Hopen dat het leven ooit anders wordt, daarom niet zoals vroeger. ’t Was toen ook niet ideaal. Maar wij wensen en dromen van een leven bevrijd van die zware zorgen die nu ons samenleven en ons geluk beproeven. Daarbij kunnen wij alleen maar hopen dat de solidariteit en de zorg voor elkaar, en vooral voor mensen die het moeilijk hebben ons blijvend mogen stimuleren om in alles en overal het goede voor elkaar na te streven.
De hoop en de wens dat wij voor elkaar vredevolle en lieve mensen zouden zijn. Mensen die niet direct in vuur en vlam staan bij een klein meningsverschil maar in dialoog met elkaar het ware en goede nastreven. Vrienden die hoopvol samen op weg gaan en elkaar niet in de steek laten als er zich moeilijkheden voordoen. Integendeel juist dan elkaar helpen. Lieve mensen die elkaar troosten als iemand een groot verdriet moet verwerken. Vredebrengers zijn als er ruzie is. Kortom mensen die op alle terreinen het geluk van anderen nastreven. Juist die blijde Boodschap van Jezus is onze grootste bron van inspiratie en motiveert ons om als enthousiaste gelovigen door het leven te gaan.
In deze jachtige tijd, waar mensen zo nerveus handelen en het leven en de samenleving zeer complex zijn, is er eveneens een gevoel van onzekerheid en niet meer mee te kunnen. Door diverse media worden de verwachtingen zo ideaal gesteld en denkt men niet meer mee te tellen. De economische crisis die velen treft, de sociale samenhang die afbrokkelt, een sterke geloofsovertuiging die wegkwijnt, de psychologische druk die alsmaar toeneemt, de groeiende verwachtingen die men in mensen stelt, de waarden en de zingeving van voorheen die in vraag worden gesteld, het onveiligheidsgevoel dat mensen treft en de angst voor de toekomst … maken het ons allen niet gemakkelijker en bedreigen de zin van het bestaan.
Inderdaad, velen zijn gelukkig, maar dat geluk is broos en soms zo kwetsbaar.
Sommigen beweren dat dit komt door het stijgend egoïsme onder de mensen. Men leeft onder de spanning van de hebzucht en het zelfbehoud … zeker in crisistijden. Een samenleving die alleen maar oog heeft voor de materiële vooruitgang, hoe belangrijk ook, verliest vlug de zorg voor het welzijn van iedere mens. Er is een waardencrisis, een crisis in het geloof en de zingeving van alles. De vraag leeft bij velen: ‘Wat is de diepste zin van mijn bestaan?’ ‘Moeder waarom leef ik?’ Juist dat gemis aan geloof en een diep moreel besef maken de mens zo angstig. De angst voor de zinloosheid van ons bestaan, angst rond de toekomst, maken de mens zo onzeker en maakt ons zo boos rond alles wat onze dromen in de weg staat.
Het gevolg is een stijgend egoïsme. In het boek Wijsheid staat: ‘Als het visioen verdwijnt, verwildert het volk’. Vandaar zoveel geweld en zurige bemerkingen, onverschilligheid en spanningen onder de mensen. Als de mens de religieuze dimensie kwijtspeelt in zijn leven wordt hij angstig en plooit hij terug op zichzelf.
Er is dus een grote nood aan veel geëngageerde gelovigen, die groep willen vormen en zich samen willen inzetten om het gelaat van deze wereld te vernieuwen en te werken aan een samenleving waar allen zich ‘thuis’ mogen voelen. Laten wij, met Gods zegen, dit jaar bouwen aan een warme thuis voor elkaar, op onze parochie, in onze buurt en straat, op school en op het werk, overal waar wij komen. Dan wordt het heus een vredevol en gelukkig Nieuwjaar en dat wens ik u van harte toe.
Pastoor Paul
