Reeds een lange tijd werden door de pandemie de contacten onder mensen sterk beperkt. Bezoeken bij een thuisgebonden medemens of in een woonzorgcentrum waren onmogelijk. Wat vanzelfsprekend was kon niet meer. Afstand houden was de regel, mondmaskers dragen werden een plicht en de contacten zeer clean. De eenzaamheid bracht veel angst en onzekerheid met zich mee. De familieleden, ja zelfs de kinderen en kleinkinderen, bezoekers, de medebewoners in een wooneenheid werden plots een gevaar. Te mijden in plaats van te knuffelen! Vele zieken en ouderen, vooral zij die zonder de uitgestoken hand van medemensen niet verder kunnen, maar ook hun families, hadden door elkaars gemis veel verdriet. Het was voor velen een zwarte en zware periode. Ook voor hen die alleen stonden met de zorg voor een geliefde: de mantelzorgers.
Gelukkig is dat nu aan het veranderen. De inzet en de zorg van ons allen en vooral de vaccinatie brachten nieuwe perspectieven. Ondanks een aantal beperkende maatregelen is een goed contact, een knuffel, een goed gesprek in elkaars nabijheid, een liefdevol gebaar nu terug mogelijk.
De eerste initiatieven worden georganiseerd om terug samen te komen bij ontmoetingsmomenten, bij mooie en zinvolle initiatieven en om bezoeken te organiseren.
Wij hebben uit die pijnlijke periode ook iets geleerd. Wij hebben juist door het gemis ervaren hoe belangrijk die eenvoudige contacten, een teken van nabijheid, een woord dat goed doet, een lieve attentie, …. wel zijn. Wij kunnen en mogen terug samenkomen. Maar tevens hebben wij geleerd hoe kwetsbaar ons leven is en hoe belangrijk het is om zorgzaam om te gaan met elkaars bestaan. De Nederlandse dichter Joost Van den Vondel schreef reeds meer dan 300 jaar terug: “Wat niet geheeld kan worden moet worden gestreeld”. Wij staan inderdaad soms machteloos tegenover het lijden van medemensen. Wat wij echter wel altijd kunnen is op een tedere wijze nabij zijn en gehoor geven aan de pijn die mensen dagelijks moeten dragen. Soms is het nog de enige houding om aan onze geliefden te laten voelen: “Jij hoort er bij”. “Ik ben nog van tel” … ’Ik mag nog vertellen wat mij ten diepste beroert’. Wij mogen als gelovigen niemand in de grootste eenzaamheid laten lijden. Elkeen heeft nood aan iemand die naast hem/haar staat en met hem of haar op weg gaat. Soms is die weg vol hindernissen en duister. Vooral dan heeft men de hand van anderen nodig: om samen de hindernissen op de weg te overwinnen, om samen de stormen in het leven te trotseren, om terug een lichtpunt te zien in de duisternis. Een langdurig zieke zei me eens: “Niet het ziek-zijn op zich is het ergste … maar wel, te moeten lijden in de grootste eenzaamheid.” De geborgenheid en genegenheid van medemensen wekt eveneens onvermoede krachten op die mensen helpen om terug in het leven te geloven.
De kwetsbaarheid van mensen moet ons ook aanzetten om te bouwen aan een solidaire samenleving, waar wij samen de zorg op ons nemen voor de materiële en affectieve noden van wie het moeilijk heeft. Onze ziekte- en zorgverzekering, tal van zorgzame initiatieven moeten aan die warme solidariteit gestalte geven. Samana is er één van!
Als geloofsgemeenschap is het dan ook onze opdracht om hier samen met alle mensen van goede wil werk van te maken. In het Bijbelse verhaal lezen we reeds: ‘Het is niet goed dat de mens alleen is’. God heeft mensen aan mensen toevertrouwd om voor elkaar te zorgen en om samen te bouwen aan een wereld van liefde en vrede, gerechtigheid en solidariteit. Om van het leven iets moois te maken. Het neemt de pijn en het verdriet dat mensen treft niet weg, maar het helpt wel om het te dragen. Onze liefde schenkt aan het eentonig bestaan van medemensen terug wat kleur. Zo kan elke ontmoeting een bron van vreugde zijn. En wij geloven eveneens in een God die met ons op weg gaat en het beste voor ons wil. Maar Hij heeft ons daar voor nodig tot de tijd aanbreekt waar Hij ons leven zal voltooien in Zijn Rijk van Liefde waar wij eenmaal geborgen zullen zijn.
Vrienden, laat ons een bron van vreugde en hoop zijn voor elkaar. Samana nodigt vele mensen uit om samen met hen hoop en genegenheid te brengen aan de lijdende medemens in ons midden.
Jezus staat aan de zijde van hen die al weldoende rondgaan!
Pastoor Paul
