Het christelijke geloof is een godsdienst die Gods Liefde verkondigt door te handelen en te zorgen voor mensen. Wie dus mensen helpen wil moet voor zijn medemens in nood ook een hoopvolle boodschap brengen en tochtgenoot zijn op hun zoektocht naar de diepste zin van het leven. Een authentiek getuigenis breng je maar als je het niet bij woorden laat maar die goddelijke liefde ook tastbaar maakt in je omgang met de medemens die bij je komt aankloppen of die je ontmoet; het meest nog de meest kwetsbare medemens. Dat stelt ons voor belangrijke vragen:
Is verkondiging van de Blijde Boodschap van Jezus belangrijk: Ja! Kan men een christelijke samenleving opbouwen met alleen van die boodschap van Jezus te getuigen: Neen!
Is de zorg en de aandacht voor mensen belangrijk: Ja. Maar is je goedheid alleen voldoende om te tonen wat je geloof betekent: Neen!
Zowel geloven in die boodschap van Jezus als het handelen naar die boodschap van liefde horen samen en zijn ons door Jezus aangeprezen. In beide gebaren laat God zich aan mensen kennen!
Jezus leert niet zoals de Schriftgeleerden, maar met gezag, zo lezen wij in het evangelie. Hij is niet de man van een bepaalde strekking, van een bepaalde school of partij. Hij spreekt vanuit zijn diepste overtuiging, vanuit een diepe verbondenheid met God, zijn Vader! En niet vanuit een leermeester of vanuit een school. ‘Wat zij leren is mensenwerk’, zegt de evangelist Johannes.
Jezus behoort tot Gods privé-school. Vanuit zijn biddend omgaan met God drijft hij de boze geesten uit die mensen kwellen en angstig maken. Trotseert hij de stormen van het leven die mensen treffen. Hij brengt mensen tot leven, maakt hen moedig, opnieuw bekwaam tot vreugde en dienstbaarheid.
Dat is het verbazingwekkende dat Hij bracht: dat de wereld gaat zien, dat het goede woord wordt gesproken en dat de onderworpen en verworpen mens vrij kan ademen en leven.
Die Boodschap wordt ons vandaag toevertrouwd. Dat vraagt dat wij geregeld halt houden bij die goddelijke Boodschap. De zondagsviering is daar een uitstekende gelegenheid toe. Dan staan wij er ook niet alleen voor, maar kunnen wij door ons gebed en ons geloof elkaar ondersteunen in ons gelovig zijn van elke dag. Dat samenkomen als gelovige is uiterst belangrijk. Dat sluit echter het persoonlijk bidden en bezinnen niet uit. Wie als gelovige door het leven wil gaan moet zich geregeld voeden aan het persoonlijk gebed dat hem sterkt en bemoedigt om als volgeling van Jezus te leven.
Anderzijds kan dat geloof voor andere mensen maar iets betekenen als zij ook mogen zien en ervaren dat ons bidden geen vlucht uit de werkelijkheid is, maar juist andersom, ons de nodige prikkels geeft om het niet bij woorden en vrome gedachten te laten, maar om concreet samen met anderen het gelaat van deze wereld te vernieuwen en elke mens bij te staan die in nood verkeert. De regel die de H. Benedictus aan zijn volgelingen meegaf was: ‘Ora et Labora‘. ‘Bid en Werk’. Ook vandaag kan die mooie regel de leidraad zijn voor aan authentiek christelijk leven.
Pastoor Paul
