Het bewonderen van de schepping is vervangen door het grijpen naar en het manipuleren van het leven. Soms denken wij met veel nostalgie terug aan de tijd van toen, Een tijd zonder computer en tablet, zonder vaatwasmachine en keukenrobot, zonder mega-magazijnen en Bol.com, geen TGV en bij velen zelfs geen wagen, hoogstens een fiets, geen elektronische apparaten en laatste snufjes … Het was een leven zonder veel vrije tijd, maar waar men tijd maakte voor elkaar, voor de buren, voor de familie, voor mensen in nood, voor allerlei activiteiten en feestelijkheden in parochie of gemeente. Alles verliep trager en rustiger en mensen waren gelukkig en dankbaar met elkaars kleine attenties. Het doet mij denken aan het evangelie van deze zondag: Een zaaier ging uit om te zaaien. Het zaad nestelde zich in de grond, de aarde gaf het groeikracht. Zoals in het evangelie staat: “uit eigen kracht brengt de aarde vruchten voort”. In een andere parabel wordt gesproken over het mosterdzaadje, een klein zaadje, dat zonder ons toedoen uitgroeit tot een grote struik, waarin de vogels kunnen nestelen en er bescherming in vinden. In de eerste lezing wordt ons het voorbeeld aangeboden van een ceder, die begint als een klein twijgje en een prachtige boom wordt. Een boom die er niet staat voor zichzelf, maar dienstbaar is aan het leven. Jezus vertelt dikwijls aan de hand van parabels over het Rijk Gods. Het begint altijd zeer klein, maar het groeit uit tot iets groots. Ook het Rijk Gods, de droom van God over mens en wereld, begint heel klein, dikwijls in de marge van het leven. Maar dank zij de groeikracht van de Geest geschieden er veel wonderen in onze wereld. Wonderen van goedheid en liefde, inzet en zorg, … op vele plaatsen. De kracht van de kleine goedheid die zoveel wonderen doet. Het toont ons hoe God werkzaam is in miljoenen mensen die hun hart voor Hem en hun medemensen openstellen. Van ons wordt enkel geloof en geduld gevraagd en vooral veel zorg om die goddelijke gave te koesteren en er goed voor te zorgen. Ons treft soms die tegenstelling tussen onze menselijke haast en de geduldige zorg van God voor zijn schepping. Niet dat Hij alles op zijn beloop laat en laat gebeuren wat aan onheil op deze wereld geschiedt. Neen, God vergeet ons niet. Reeds in het scheppingsverhaal vernemen wij hoe mooi die wereld kan zijn en wat de mens er heeft van gemaakt ten gevolge van onwil en onrecht. Die mooie schepping hebben wij op vele plaatsen onleefbaar gemaakt en vervuild. Prachtige en waardevolle wouden worden vernietigd, oceanen worden vervuild. De mens naar Gods beeld geschapen verloochent zo dikwijls zijn roeping. Die mens gaat heel vaak de weg van Kaïn, die zijn broer Abel doodt. Dat is de weg van geweld, uitbuiting, moord. God schenkt het leven aan alles, ook aan het kleine en schijnbaar onbelangrijke, terwijl de mens zoveel stuk maakt. Werken op Gods akker, op deze wereld, vraagt respect, liefde en geduld. Zodat wij samen goede vruchten van liefde en vrede zouden aanbieden aan elkaar, tot eer en glorie van onze God, die leven geeft in overvloed! Hoe heerlijk zou die wereld dan wel zijn! Wij worden geroepen om samen een kerk-boom te zijn die aan alle mensen goede vruchten biedt en beschutting voor het leven! Wij moeten daarbij niet krampachtig te werk gaan. Het evangelie zegt ons: open je hart voor Gods woord en draag het verder uit en het zal ongetwijfeld vruchten voortbrengen. God schenkt groeikracht – als de tijd daarvoor rijp is - aan Zijn woord, Zijn boodschap die wij mogen uitdragen! Een hoopvolle boodschap, in een tijd van crisis, waarbij we denken dat kerk en geloof nog weinig toekomst heeft. Gods Rijk van Liefde krijgt in deze wereld geen gestalte doorheen spectaculaire initiatieven - wij moeten geen supermensen zijn - maar door de eenvoudige en kleine goedheid van allen die in Hem geloven. Paus Franciscus gaf ons daarbij volgende gedachte: ‘Ik droom van een kerk die moeder is en tegelijk herderin”. Geen machtige en trotse dame maar een goede moeder die er wil zijn voor iedereen, zeker voor de kleinsten, de armen, de mensen in nood. Laten ook wij, zoals in de parabel, wat hoop aanbieden aan de mensen die het moeilijk hebben. Laten wij daartoe wat eenvoudiger zijn om onze kleinheid te herkennen en niet altijd voor groter en meer te gaan.
Pastoor Paul
