Persoonlijk zou mijn eerste reactie zijn ‘de bejaarden’, want door toegenomen eenzaamheid, thuis of in een rusthuis, verloren velen onder hen één of zelfs meerdere jaren van de weinige die hen nog resten. Voor hen komt de verloren coronatijd niet meer terug.
Dat laatste is precies waarom ik denk dat we in deze coronatijd ook met zorg moeten denken aan onze studenten: ook voor hen komen de verloren studentenjaren niet meer terug.
Als ik zelf op mijn studententijd terugkijk, denk ik vooral aan een tijd van vele ontmoetingen. Voor de lessen, soms fluisterend tijdens de lessen, na de lessen vooral. Bij het ontbijt op kot, over de middag in de refter, ‘s namiddags en, vooral ook, ’s avonds – hoe later hoe liever. Altijd weer was er iemand die ons studentenpad kruiste en waarmee we aan de praat raakten. Vaak voor serieuze gesprekken, maar zeker even vaak gewoon om plezier te maken. Maar van iedereen stak je weer wat op.
Ik ben de overgelukkige papa van twee geweldige dochters, Anne en Charlotte. Beiden zitten in Leuven, Anne studeert binnen enkele weken af, Charlotte zit in het tweede jaar. Als ik naar hen luister, is dat ook wat het meest terugkomt: ‘We hebben al anderhalf jaar nauwelijks contact met iemand anders, niets kunnen we nog “samen” doen. Natuurlijk maken computers en social media meer virtueel contact mogelijk dan vroeger, maar “samen” naar de les gaan, “samen” een pint pakken (en liever twee dan één) of “samen” een kotfuif houden – dat lukt niet vanachter de computer’.
En ik merk dat het soms in kleine dingen ligt. Alles gebeurt vanuit de zelfde ruimte, of dat nu de woonkamer of slaapkamer thuis zijn, of hun kot: naar de les gaan doe je vandaaruit, maar ook studeren en virtueel contact houden met medestudenten. Alles vanuit diezelfde plek. Zoals ze het zelf zeggen, ‘Ons kot of onze kamer zijn nu tegelijk aula, studeerruimte, virtueel café en slaapplaats, terwijl studeren toch vooral ook gaat om het openslaan van onze vleugels, intellectueel, sociaal en menselijk’.
En toch doen al die studenten voort. Misschien moeten we hen daar toch wat vaker voor bewonderen?
Studenten zijn verstandig genoeg om te weten dat corona niet voor hun generatie het meest gevaarlijk is geweest, en toch waren ze bereid om in het belang van ouderen en kwetsbaren solidair alle maatregelen te volgen, ook al betekende dat het opofferen van een deel van hun studententijd. Misschien moeten we hen daar toch wat vaker voor bedanken?
En nu zitten al die studenten volop in hun examens.
Het is juist dat voor de meeste studenten de blok en de examens altijd relatief eenzaam zijn – een diploma krijg je maar met heel veel wilskracht en door hard te werken, en al helemaal tijdens de examens. Maar ook hier brengt corona nog minder contact, en dus minder kans om elkaar af en toe wat op te beuren.
In samenwerking met de stad werd sinds kort de kerk van Sint-Gillis-Buiten beschikbaar gemaakt voor studenten, om hen de kans te geven elk apart, en toch samen, te studeren. Dat is prachtig. Het laat op een eenvoudige manier zien dat we als parochiegemeenschap de blokkende student willen bijstaan waar we kunnen. Het is ook een manier om ons patrimonium, waar de gemeenschap financieel zorg voor draagt, aan leden van die gemeenschap op een heel zinvolle manier ter beschikking te stellen. Een kerk is ook een plek van stilte, spiritualiteit en inspiratie, waarbij we mogen hopen dat die de studenten kan helpen.
We kunnen als kerkgemeenschap niet voor onze studenten blokken, en we mogen niet hun examens afleggen. Dat moeten studenten zelf doen, en dat kunnen ze ook. Maar we kunnen wel met hen begaan zijn. Een welgemeende ‘Gaat het wat?’ geeft geen extra punten voor het examen, en kan toch veel doen.
Peter Bombay
