De kwaliteit van een ketting
Het is algemeen geweten, dat de kwaliteit van een ketting gelijk is aan deze van de zwakste schakel. Binnen de vaccinatieketting zijn er heel wat schakels, die er moeten voor zorgen, dat alle Belgen zo snel als mogelijk gevaccineerd raken of althans deze, die gevaccineerd willen worden. We laten hier vier mensen aan het woord, die samen voor het goede verloop in de vaccinatiedorpen van de Eerste LijnsZone (ELZ) Dender, te weten Appels en Hamme, gewaarborgd hebben. Wie zijn vaccin in Appels of Hamme gaan halen is, weet dat er heel wat mensen aan de slag waren. Zo ook Gino Coppens. “Mijn taak is verschillend”, weet hij. “Soms help ik op de parking. Bij de oudere generatie was dat een rolwagen aanreiken of een parkeerplaats aanwijzen. Achteraf de rolwagens ontsmetten en klaar maken voor de volgende. Soms heb ik dienst bij de temperatuurmeting. Ook hier is het eerste contact met de burger zeer belangrijk. We proberen iedereen te verwelkomen met een glimlach en een ‘goede dag’. Vervolgens vragen wij om de handen te ontsmetten, even later kan ik de temperatuur meten met een digitale meter.” Eens dat eerste taakje geregeld is, volgen de mensen de ‘wachtbollen’ met anderhalve meter onderlinge afstand tot ze zich een eerste keer laten registreren. Daar heb je nieuwe ‘stewards’.
Vaccinatie-steward
Zo ook Arlette Van Mele. “Ik ben nu al een twintigtal keer steward geweest zowel vóór als na de vaccinatie. Je zorgt ervoor dat de mensen gerust gesteld worden. Het valt mij op, dat mannen precies meer schrik voor een spuitje hebben dan vrouwen. Ook ervoor zorgen, dat alles ontsmet wordt is belangrijk. Een andere vaststelling is dat de oudere mensen, die langskomen makkelijker ‘bedankt’ zeggen dan de jongeren en ook meer in zijn voor een babbeltje. Wie jonger dan 40 is, zie ik meer op de gsm tokkelen en minder sociaal contact zoeken of maken.” Dit is ook een taak, die Gino Coppens gedaan heeft. “Je zorgt ervoor dat mensen snel en vlot bij de vaccinator geraken. Er wordt gewerkt met twee vaccinatieruimtes per lijn. De lege ruimte moet snel terug ontsmet worden en vervolgens moet de volgende persoon klaar zitten om de injectie te krijgen. Wij zorgen dat de identiteitskaart en het vaccinatiekaartje klaar ligt tegen dat de verpleger komt. Ik neem voor de rest van mijn leven mee dat het overgrote deel van de bevolking zeer vriendelijk is en de hulp zeker weet te waarderen. Dat zie je aan een knipoog, een lach, een gemeende dank u wel, een opgestoken duim als mensen vertrekken, een mailtje dat gestuurd wordt, een bloemetje, of chocolade dat toekomt in het vaccinatie centrum.” Waarom doen beiden dat nu? “Ik wil mij vooral nuttig maken”, licht Arlette toe. “Ik ben nog niet zo lang met pensioen en wil niet in een zwart gat vallen. En ik kan bevestigen, dat het werk wat we doen nuttig is en dat er geen moment van zwart gat opgedaagd is.” Ook Gino voelt iets gelijkaardigs: “Als je hieraan meehelpt zie je pas echt hoe groot dat deze operatie is. Alles moet veilig gebeuren, perfect geregistreerd van de eerste burger tot de laatste. Het geeft mij zeer veel voldoening hieraan deel te nemen. Het leukste moment tot nu toe is de verbondenheid van alle medewerkers die voor hetzelfde doel werken: “dat die miserie maar snel voorbij is” en dat we ons gewone leven terug kunnen opnemen.”
Spuiten zetten
Isabel Coppieters is als verpleegkundige aan de slag, zowel in Hamme als in Appels, en maakt ook deel uit van het mobiel vaccinatieteam. “Ik ga dan mee de baan op om mensen die om welke reden dan ook niet zelf naar het vaccinatiecentrum kunnen komen”, vertelt ze. “Twee verpleegkundigen, een huisarts en een chauffeur rijden dan van huis tot huis om de resterende 65-plussers een vaccin te kunnen toedienen. Dat is erg boeiend. We deden zowel de intake, de medische anamnese, het vaccin toedienen als de observatie achteraf...Hierdoor bleven we nagenoeg 25 minuten bij de mensen thuis. Dit leverde heel wat boeiende verhalen op...vooral het leed dat Corona aangericht heeft en de enorme opluchting om eindelijk gevaccineerd te worden, blijven mij bij.” Een andere thuisverpleegkundige, Hilde Dierick, die bij het Wit-Gele Kruis werkt, was vooral in de periode maart-april aan de slag. “In deze periode waren het vooral de 90- en 80- jarigen die aan de beurt waren”, herinnert ze zich. “In de eerste plaats werd ik in het vaccinatiecentrum ingezet, zowel in Appels als in Hamme, om de medische anamnese bij de mensen af te nemen. We bevragen de mensen hun huidige toestand en checken hun medische achtergrond om na te gaan of het krijgen van het vaccin toegelaten is . We informeren hen vervolgens welke mogelijke bijwerkingen er kunnen optreden en waar ze terecht kunnen bij vragen of opmerkingen.”
Het gaat vooruit
“Mijn werkervaring als Wit-Gele Kruis thuisverpleegkundige heeft me hier enorm bij geholpen zeker bij deze populatie”, gaat Dierick verder. “Je bent het gewoon om de noodzakelijke info te achterhalen en je kan inspelen op hun noden. Je kan de bijwerkingen ook in verstaanbare taal en met de nodige voorbeelden geven. Het was natuurlijk ook een grote hulp dat mensen hun medicatiefiches bij zich hadden en er vaak de familie of andere begeleiding bij aanwezig was. Want wat we wel opviel was dat in de beginperiode mensen wel nog met vrij veel vragen en onzekerheden zaten , zeker door de sociale media en de onzekerheden die gepaard gingen met sommige vaccins. Maar waar nodig hadden we ook steeds een arts in back- up bij eventuele vragen en een dikke pluim ook voor hen. Zij hebben ook geholpen om deze populatie gerust te stellen door hun aanwezigheid en hun nabijheid.” Ook Isabel Coppieters heeft een gelijkaardig verhaal. “Als thuisverpleegkundigen zijn we van dichtbij met Corona geconfronteerd. Onze regio werd hard getroffen, we moesten ons in snel tempo organiseren om in deze pandemie ons werk uit te voeren. We zagen mensen ziek worden, hebben hen thuis verzorgd, sommigen moeten afgeven ... We zagen anderen vereenzamen...Iedere dag ons werk uitvoeren in moeilijke omstandigheden, bang om zelf ziek te worden, ons gezin of andere patiënten te besmetten ... Meehelpen in het vaccinatiecentrum is een manier om eindelijk iets te kunnen doen en zo meehelpen om dat ellendige virus te verslaan. Dat geeft veel voldoening. Dat de burgers zo opgelucht en blij zijn, om hun vaccin te krijgen, geeft ons zuurstof om verder te gaan, en deze donkere periode achter ons te laten.” Dat laatste ziet ook Hilde Dierick. “Mijn motivatie om dit te doen was enerzijds om de gezondheid van onze patiënten en hun familie waar we dagelijks voor zorgen, veilig te stellen en te zorgen dat er weer meer sociale contacten mogelijk werden. Want deze coronacrisis heeft ook zeer veel inspanning gevraagd van de oudere populatie. Zeker vanuit hun bezorgdheid voor hun eigen fragiele gezondheid hebben ze de noodzakelijke regels gevolgd. Anderzijds heb ik thuis ook 2 opgroeiende kinderen: onderwijs op afstand, geen fysieke contacten met hun vrienden en alle activiteiten vielen weg. Ik wil hen ook dat stukje onbezorgdheid en veiligheid teruggeven.”
Dankbaarheid
Eindigen willen we met de woorden van Hilde Dierick, die even goed door de drie anderen hadden kunnen uitgesproken worden en uitgesproken zijn: “Het deed deugd om te zien dat zoveel mensen zich vrijwillig inzetten om de coronacrisis te helpen overwinnen. En ja hoor, het was ook fijn om collega’s verpleegkundigen en artsen op een andere manier even te ontmoeten. Samen voor het goede doel!
Wat ik vooral meeneem van deze ervaring is de grote dankbaarheid en vriendelijkheid onder de mensen die je daar kon opmerken. Op deze momenten merk je de solidariteit en nabijheid van iedereen.” En laat nabijheid en verbondenheid net twee christelijke waarden zijn, die absoluut noodzakelijk zijn om de 21ste eeuw geen ‘eenzame eeuw’ te laten worden.
Luc Dilewyns en Luc De Donder
