Op vakantie...
Er zijn vele manieren van ‘vakantiebeleving’. De ene houdt ervan naar exotische oorden te trekken, anderen blijven liever in Europa of boeken een verblijf in de Ardennen of aan Zee. In deze ‘COCID-tijd’ zal veel afhangen van de voorwaarden om te reizen. Gezinnen gaan gezamenlijk op reis in de grote vakantie of ma en pa trekken naar het Zuiden, hun ‘jongvolwassen’ kinderen naar het Noorden. Sommige jongeren zullen er deze vakantie tweemaal op uittrekken: één keer met het nieuwe samengestelde gezin van papa, één keer met dat van de mama. Weer anderen verkiezen gewoon thuis te blijven en doen af en toe een daguitstap. De kampen van de jeugdbewegingen zijn ook erg in trek! Er zijn ook situaties waar niet moet worden gekozen omdat de middelen ontbreken om op reis te gaan. We mogen dat niet vergeten...
Vrije tijd...
Onze voorouders hebben voor onze vrije tijd geijverd, zelfs ‘gevochten’. Historisch gezien ligt de tijd van het hard labeur niet zo ver achter ons! Ik verwijs daarvoor even naar de tijd van priester Daens (midden 19e eeuw- begin 20ste eeuw). Gelukkig heeft de strijd van een figuur als Daens, en nog vele anderen met en na hem bijgedragen tot een leefbare maatschappij voor vele mensen. De kerk maakte haar standpunt rond de vaak uitgebuite arbeiders bekend: in 1891 schreef paus Leo XIII zijn encycliek Rerum Novarum (over nieuwe dingen). De sociale leer van de kerk werd geboren! Vandaag worden een behoorlijk loon, aanvaardbare werktijden en solidariteit met de zwakkeren, hier bij ons althans, als evident beschouwd. Vrije tijd is gelukkig een verworven recht geworden!
Geen verloren tijd...
Vrije tijd is niet zinloos! Het is goed dat mensen eens echt afstand kunnen nemen van hun dagelijkse bezigheden. Dat geeft frisse moed om er nadien weer tegen aan te gaan. Goed bestede vrije tijd kan ons vizier openen en ons een ruimere kijk op het leven geven. Uit contacten met andere culturen kunnen we veel leren en onze eigen gewoontes wat relativeren! Genieten van een natuurlandschap geeft rust, een goed boek scherpt de geest aan, een fietstocht smeert de gewrichten...
Tijd voor elkaar...
Doorheen de drukte is het niet ondenkbeeldig dat mensen zichzelf en elkaar voorbij lopen. Onze vrije tijd geeft ons de gelegenheid hier en daar wat in te halen. Een bezoekje aan een familielid, een vriend of kennis, die we al lang niet meer ontmoeten kan zo’n deugd doen. Wij hebben veel meer menselijke warmte nodig dan we vaak vermoeden. Laten we die warmte niet verspillen aan wat uiteindelijk heel relatief is. Ik beklaag diegenen die enkel met het materiële bezig zijn, opstaan en gaan slapen met hun spaarrekeningen, obligaties en aandelen om dan, op de drempel van de ‘Grote Reis’ te beseffen: alles moet ik achterlaten want mijn doodskleed heeft geen zakken! Geld is een middel en nooit een doel op zich! Wie dat beseft relativeert en wordt doorgaans een warmer mens! De combinatie van tijd en menselijke warmte maakt anderen gelukkig! Dit is geen vooronderstelling maar een ervaring vanuit mijn dagelijkse pastorale praktijk!
Tijd voor God...
God ziet graag de mensen gelukkig. Wij kunnen aan zijn goddelijk project meewerken door aan Zijn Liefde gestalte te geven. Wij zijn geschapen naar het beeld van God, wij kunnen liefhebben, voelen, meelijden... Jezus’ leven is hiervan het voorbeeld! Een hart dat overloopt van liefde doet ons bidden omdat wij beseffen dat God oorsprong is van dé Bron die borrelt in ons hart! Wij zijn dankbaar dat God ons hart heeft gevonden en dat wij – doorheen ons dagelijkse handelen, doen en laten – van Hem getuigenis mogen afleggen. Ook dat vraagt aandacht en tijd! Zoek het echter niet te ver! God kan je overal ontmoeten. Hij is aanwezig in de sacrale stilte van een kerk, in het bos of aan zee, in de auto of op de trein... God is overal te vinden. Vraag is: laten wij Hem toe? In ieder geval willen wij Hem binnen onze geloofsgemeenschap een plek geven en er ruimer van getuigen. We willen onze kerk meer missionair maken en daartoe hebben we ieders hulp nodig….
Tijd voor de missionaire kerk na de vakantie…
Vaak wordt het project Nieuwe Parochie waarover sinds 2011(!) veel sprake is herleid tot een ‘platte reorganisatie’ omwille van het priestertekort. Dat is een heel spijtige benadering! Het gaat juist om een uitdagend project waar Christus in het midden wordt geplaatst en wij vanuit dat perspectief getuigenis afleggen. Onze redacteurs hebben rond die materie het afgelopen jaar op magistrale wijze geschreven. Dat hoor ik meerdere lezers van ‘het Parochieblad’ luidop zeggen. Mijn dankbaarheid jegens al die diegenen die over grenzen heen meedenken, meewerken en schrijven is heel groot. In ieder geval: pastoraal gezien wordt het werkjaar 2021-2022 een scharnierjaar… Onze trouwe lezers zullen kunnen volgen via onze editie van Kerk en Leven.
Ik wens jullie allen een heel mooie vakantie. Geniet met volle tuigen van al het mooie dat ons wordt aangeboden. Zo kunnen we in september, met opgeladen batterijen opnieuw aan de slag!
Deken Jo
