Even voorstellen
“Ik ben Angeline De Moor, geboren in 1986, gehuwd en mama van 1 dochter en 1 zoon. Ik sta sinds 2009 in het onderwijs. In het begin aan het Oscar Romerocollege te Dendermonde; maar ook kreeg ik ieder schooljaar deeltijds een nieuwe school toegewezen. Nu geeft ik les aan het Sint-Franciscuscollege in Melle, omdat ik daar deeltijds mag werken. Ik behaalde in 2009 mijn diploma Theologie aan de faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de Katholieke Universiteit Leuven. Ik heb dit altijd gecombineerd met pastoraal werk in ziekenhuizen. Sinds 2012 werk ik ook deeltijds in het AZ Sint Blasius te Dendermonde.”
Een waardevolle opleiding
Waaraan heb je veel gehad in je opleiding tot godsdienstleerkracht? Wat heb je gemist in je opleiding tot godsdienstleerkracht? “De opleiding zelf wordt geïntegreerd in je volledige opleiding tot theoloog, wat maakt dat je ten alle tijden informatie meeneemt van op verschillende niveaus. De opleiding is in zijn fundament stevig gegrond en tracht via stages de nodige praktijkervaring aan te reiken. Uiteraard blijft dit beknopt en verandert de onderwijswereld razend snel. Ik heb niet echt iets gemist tijdens de opleiding maar mocht ik toch iets kunnen aanvullen, zou het opvolging nadien zijn vanuit de praktijk. Een klankbord bijvoorbeeld en ook een ‘leren aan ervaring’… bijvoorbeeld het bijwonen van andere lessen en/of het gegrond uitwisselen van materialen met een bespreking eraan verbonden.”
Wie is jouw favoriete theoloog?
“Emmanuel Levinas, een Frans-Joods filosoof afkomstig van Litouwen. Wijsgerig gezien was hij een existentialist en fenomenoloog. De primaire verantwoordelijkheid ten aanzien van de Ander staat centraal in tegenstelling tot de eigen ‘ ikkig-heid ’ bij vele anderen. ‘Je bent’ in het gelaat van de Ander…wat blijft dat een wondere gedachte…”
Bijbel en maatschappij
Wat is jouw favoriete leerplanterrein? Welk terrein vind je het meest uitdagend? “Mijn favoriete leerplanterrein is dat uit 5ASO: “Levensbeschouwing en ethiek”. Daar kun je Bijbel en maatschappij naast elkaar leggen. Zo toon je de leerlingen dat Bijbelteksten erg actueel kunnen zijn en dat bijvoorbeeld de tien geboden nog steeds de grond zijn van ons wettelijk kader. Bovendien kan je via concrete casussen leerlingen aanzetten om kritisch te denken en aantonen dat heel veel ethische dilemma’s waarachtige dilemma’s zijn en niet zomaar te beslissen vallen. Ze gaan dan letterlijk in de complexiteit van de realiteit staan.”
Eigen kracht
Wat is de realisatie in de godsdienstles waar je het meest fier op bent? Wat was je grootste ontgoocheling? “Ik ben fier op mijn leerlingen zelf en tracht in mijn lessen uit te gaan van het principe van ‘zelfzorg’ en ‘zorg voor anderen’. Uitgaan van eigen kracht en inzicht krijgen in wie we zijn en hoe we de persoon geworden zijn die we nu zijn, maakt mild. Bovendien ben ik fier wanneer ik de juiste sfeer kan creëren in mijn lessen wanneer ik bepaalde thema’s aanbreng. Mijn grootste ontgoocheling daarentegen blijft de onverschilligheid die vaak heerst en het minimaliseren van bepaalde ethische en wereldse problemen.”
Wat is uitdagend voor jou vanuit de kant van de leerlingen? Zie je je leerlingen veranderen? Wat is hun houding ten opzichte van het vak godsdienst? “Het vak godsdienst bevindt zich onderaan de ladder van belangrijkheid puntsgewijs en dat merk je bij de leerlingen. Het is in hun schoolgebeuren slechts een peulschil die geen verschil zal maken op het einde van het jaar. Dit maakt dat het als ‘niet’ belangrijk wordt beschouwd in een toch wel prestatiegerichte onderwijswereld en privéwereld…’Als ik goede punten heb, zijn mijn ouders tevreden’. Anderzijds bemerk ik zeker een leergierigheid naar wat gelovig zijn nu nog kan betekenen en naar het waarom van geloven an sich. Jongeren zijn op elk vlak zoekende, dus ook op het vlak van levensbeschouwing, en daar liggen zeker kansen om vanuit een authenticiteit het gelovig in het leven staan te laten binnensijpelen.”
Ieder zijn ding
Hoe staan je collega’s en directie tegenover het vak godsdienst?” Deze vraag beoogt wellicht op elke school een nieuw antwoord. In mijn huidige lessituatie word ik zeker aanvaard. Leerkrachten hun lesinhoud is onderling onbekend terrein en dat is ook zo voor het vak godsdienst. Wij weten niet van elkaar wat gegeven wordt en daar wordt dan ook heel weinig over gesproken. Iedereen geeft zijn vak en zolang dat op een correcte en leerling vriendelijke wijze gebeurt, komt daar heel weinig reactie op en wordt iedereen geapprecieerd zoals hij/zij is.”
Mild, nederig, empathisch
Als je zou willen dat je leerlingen één gedachte/les meenemen de rest van het leven, wat zou het dan zijn? “Zonder twijfel: ‘Wat je zelf niet wilt, doe dat ook de ander niet.’ Het is naar mijn aanvoelen de grond van ons mens – zijn. Het is een milde, een nederige en een empathische gedachte die ervoor zorgt dat we niet telkens opnieuw in de valkuil van het oordelen/veroordelen trappen. Het laat werkelijk zien dat elke mens gewoonweg menselijk is.”
Onderwijs, een voorrecht
Hoe zou je willen besluiten? “Ik heb gekozen voor 2 uitspraken, beide tegenovergesteld en ook aanvullend aan elkaar. ‘Let us remember: One book, one pen, one child, and one teacher can change the world’ (“Laat ons herinneren: een kind, een leraar, en boek en een pen kunnen de wereld veranderen”) van het Pakistaanse meisje Malala Yousafzai. Daarnaast ook de uitspraak van Albert Einstein “Education is what remains after one has forgotten what one has learned in school (Onderwijs is wat overblijft nadat men vergeten is wat men op school geleerd heeft).”
Ten eerste…‘Laat ons herinneren’ wat een werkelijk voorrecht onderwijs is. Het overstijgt echt het vanzelfsprekende. Laten we dankbaar zijn voor wat we iedere dag van elkaar mogen/kunnen leren. Ten tweede…Heel wat zaken die we aanleerden, vergeten we ook maar dat blijkt geheel niet erg te zijn want er is hoe dan ook een basis gelegd van waaruit we kunnen denken, nadenken, overdenken en dat op zowel een wetenschappelijke, sociale, maatschappijkritische als levensbeschouwelijke wijze.”
Met andere woorden, onderwijs blijft een kans die we met beide handen dienen aan te wenden.
Walter Van Der Meulen
